بی‌خواب می‌شوم. امشب شبِ یک‌شنبه پنجم فروردین و صبح دوشنبه ششم است. بی‌خواب می‌شوم. همه بیرون بودند. یک ربع به یازده به رخت‌خواب رفتم. عمیق خوابم برد. یک ربع

من. من معمولان روابط عمیق زیادی ندارم. نداشتم. تعداد انگشت‌شماری انسان در جهان وجود دارند که خود واقعی‌ام را به ان‌ها نشان می‌دهم. می‌دادم. شخصیتِ برونگرا و پرحرف و

نماز عشا را خوانده‌ام. تازه دو ساعت بعد از افطار بدنم به حالت نرمال برمی‌گردد. این یعنی روزه به من نمی‌سازد؟ فکر نمی‌کنم. پای سجاده‌ی کوچک نشسته‌ام. خیره به

نامه‌ای به 402ی عزیزم. ای 402ی لعنتی. امروز 29/اسفند توست. و تو را نمی‌توان ثبت نکرده رها کرد. در پکیج تو روزهای مختلفی را تجربه کردم. زیاد درد. زیاد